Juz przeczytalem. Pierwsze wrazenia byly sluszne. Ksiazke sie czyta jednym tchem i konczy sie ja majac pelen obraz obu postaci : ojca i syna. Gdy pisalem ze autorka jest dziennikarka a nie pisarka, byl to w moich ustach komplement, nie przywara. Bo pani Grzebalkowska ma swoj styl bardzo specyficzny i bardzo udany. W tym sensie ona pisarka jest i to dobra. Natomiast nie ma tej irytujacej u wielu drugorzednych pisarzy tendencji do fabulacji, do uciekania sie do mglistych rozwazania i ocen moralnych . Jest rzeczowa. Jedna tylko sprawa ktora prawie zupelnie pominela, kwitujac ja jednym zdaniem to ogromna swere specyficznych fantazmow erotycznych ktorymi roilo sie w glowie Mistrza (w przeciwnienstwie do jego zycia seksualnego realnego, ktore bylo wylacznie malzenskie i prozaiczne). Ktos kto nie zna tej sfery odczuc Mistrza i jej zasadniczej roli, jak rowniez jego glebokiego, metafizycznego leku przed smiercia (tez potraktowanego pobieznie przez autorke) nigdy nie zrozumie i nie odczuje jego sztuki.

Jedna informacja mnie oburzyla : opinia wypowiedziana o Beksie przez Henryka Wanka na stronie 302. Ten marny malarzyna, podajacy sie za przyjaciela Zdzislawa utrzymuje ze Mistrz mial umysl ciasny, ze powtarzal po dwadziescia razy te same dowcipy i ze po pewnym czasie mialo sie go dosc. Beks byl wielkim umyslem, erudyta i znakomitym rozmowca z ktorym nigdy sie czlowiek nie nudzil. A jego humor byl nieporownywalny z niczyim innym bo zawsze swierzy, a propos i zaskakujacy.

Wszystkim zalecam ta lekture, ktora sie czyta jak powiesc kryminalna.